Aleksandar Đaja-Jezero

pozorišni komad u šest slika


Pogovor Zorana R. Popovića


JEZERO je pripovest o tajni, o putovanju i traženju, o čaroliji
postojanja. Proplanak pored jezera (početni prizor), predeo
netaknute prirode, raja koga treba biti dostojan, stvaran je i
arhetipski prostor življenja čiji se realističan prikaz
“najlepšeg mesta na svetu” na koje dolaze glavni junaci usložnjava
skupom prenesenih značenja (“pogrešna obala” – uvek ona na kojoj
se nalazimo “i sanjamo čudne snove” i ona lepša pred nama na kojoj
postoji “sve ono do čega nam je stalo”, odakle nešto doziva,
najveća riba, samo jedna koju vredi a ne dâ se uloviti, borba koja
negde postoji i dovoljna je “za život... za sve”) da bi se igra začela
pokušajem da se izneveri zadato, naruši poredak stvari, življenja
kao stalnog kretanja uokolo, i po|e ovog puta pravo,
direktno, u centar prostora, vremena, tajne, zaroni u život;

Pisac znalački formuliše globalnu metaforu i spretno je
plasira, istražuje njene nivoe, proverava domete, prikuplja odjeke,
postvaruje je konotacijama sa govorom “običnog” života,
čineći da značenja proizilaze iz prepoznatljivih iskaza, tumačenja,
izreka (dostižući opštost). Omamljiva pripovest o postojanju
u krugu vremena zasniva se kroz bogatu igru o jeziku:
ostvareno je jedinstvo realističkog i nadrealnog, “mitskog” i
“savremenog”, kosmičkog i ljudskog, liričnog i oporog, mračnog,
grotesknog, uzvišenog i prozaičnog, bajkovitog i parodijskog