Stevan Hristić

Rođen je u Beogradu 1885. godine. Posle završenog konzervatorijuma u Lajpcigu 1908., odlazi na usavršavanje duhovne muzike u Rim, Moskvu i Pariz. Uoči prvog svetskog rata deluje u Beogradu kao kapelnik u Narodnom pozorištu i nastavnik muzike. Između dva rata učestvuje veoma aktivno u muzičkom životu kao osnivač i dirigent Beogradske filharmonije i kao direktor i dirigent Beogradske opere. U svojstvu profesora i kratko vreme rektora Muzičke akademije u Beogradu radio je od 1937. do 1950. godine. Za zasluge na kompozitorskom polju izabran je 1948. za dopisnog, a 1950. za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti.
Iako Hristićevo stvaralaštvo pripada prvoj polovini našeg veka, njemu su ostali strani svi modernistički ili ekstremistički pravci toga perioda. Njegove kompozicije odražavaju uglavnom dve stilske orijentacije: inpresionizam (solo-pesme, horske kompozicije) i jak oslonac na domaći muzički folklor, što se najbolje ogleda u njegovom najznačajnijem delu, veoma popularnom baletu Ohridska legenda.
Opelo je forma negovana u pravoslavnoj muzici koja odgovara latinskom requiemu, ali uvek i isključivo u a cappella sastavu. Duboka humana poruka Opela (b-mol) za mešoviti hor, Stevana Hristića, inspirisana je pogibijom u ratovima za oslobođenje i ujedinjenje koje je srpska vojska vodila od 1912. do 1918. godine, a delo je posvećeno palim žrtvama. Iako u srpskoj muzici postoji davnašnja narodna tradicija crkvenog pojanja na koju su se mnogi kompozitori oslanjali, Hristić je svoje Opelo komponovao na osnovi originalne invencije kao jednu veliku koncertnu celinu. Suvereno vladanje polifonom tehnikom poslužilo je Hristiću da ovaploti duboku emocionalnu osnovu bola i tuge za umrlim, za nepovratnim, i da je ovde izrazi zvučnim spletovima izvanredne lepote.